Op het moment dat ze in verwachting is van haar vierde kind, verneemt
Marie-Dauphine Caron dat haar oudste dochter lijdt aan een uitgezaaide
botkanker. Anne-Gabrielle is dan net zeven jaar geworden. Wanneer ze
beseffen dat geen genezing meer te verwachten valt, zijn beide ouders
verpletterd door het verdriet. Tegelijk ontdekken ze hoe hoop ontluikt in
hun hart.

Alexandre en Marie-Dauphine begeleiden hun dochter door het proces van
pijnlijke behandelingen. Terwijl ze blijven bidden om een wonder, bereiden
ze Anne-Gabrielle voor op haar naderende dood. Maar al snel begint het
meisje hen de weg te wijzen, door haar lijden op te offeren voor de mensen
die zij beschouwt als ongelukkiger dan zijzelf.

Met grote eenvoud vertelt Marie-Dauphine over de beproeving van de
ziekte en over haar verwondering bij het zien van de innerlijke groei van
haar dochtertje. Anne-Gabrielle ontdekte hoe ze betekenis kon geven aan
haar lijden en putte daaruit een kracht, die tegelijk een bron van dankbaarheid werd voor de ouders en een nieuwe dimensie heeft gegeven aan het verdriet om de dood van hun kind.

Marie-Dauphine Caron is getrouwd en moeder van vijf
kinderen. Ze is gepromoveerd classica en docente in het
middelbaar onderwijs.