Op 12 oktober 2006 heeft Carlo Acutis deze wereld verlaten. Hij was nog maar een tiener. Zijn ouders zeggen dat zij naast de hartverscheurende pijn ook een diepe vrede gewaarworden: ze weten dat zij in Christus met hun zoon verbonden blijven. Sinds Carlo’s overlijden ontvangen ze voortdurend getuigenissen, berichten, herinneringen en mails uit alle delen van de wereld die allemaal op hetzelfde neerkomen: voor wie Carlo ontmoet heeft, leeft hij ook over de grens van de dood heen.

Dit boek is geen lofzang op een jonge superman. Het is een impressie van het leven van een normale jongen van slechts vijftien jaar, waarin veel jongeren zich herkennen. Eén punt is duidelijk: juist omdat Carlo als een overtuigd christen geleefd heeft, liet hij in vele harten sporen na.

Uit een interview met de moeder van Carlo