De lange weg van Papenhulst naar Papenhulst

Het heeft ruim anderhalf millennium moeten duren voordat de Kerk, overtuigd van de noodzaak over herders te kunnen beschikken van voldoende kwaliteit, besloot de opleiding en vorming van priesters te reglementeren en te structureren. Dat gebeurde tijdens het Concilie van Trente (1545-1563).

De uitgangspunten van de tridentijnse priestervorming zijn tot op vandaag herkenbaar, al heeft vooral het Tweede Vaticaans Concilie tot ingrijpende moderniseringen geleid.

In het bisdom van ’s-Hertogenbosch kon het eerste seminarie beginnen in 1571, maar niet zonder tegenwerking en moeilijkheden van vooral kerkelijke zijde. Aanvankelijk was het seminarie gevestigd in het Fraterhuis aan de Hinthamerstraat in Den Bosch; vanaf 1576 aan de Papenhulst aldaar. Vandaar begon het – gedwongen door groei en strijd – aan een bijna vijf eeuwen durende tocht door het bisdom, die uiteindelijk eindigde aan… de Papenhulst.

Dr. J.W.M. (Jan) Peijnenburg promoveerde in 1976 op het proefschrift Judocus Smits en zijn Tijd. Hij schreef vele artikelen en hield talrijke lezingen over de diocesane en locale kerkgeschiedenis. In 1987-1988 verscheen zijn tweedelige geschiedenis van het bisdom: Zij maakten Brabant katholiek, in 1994 gevolgd door Kerk in verdrukking (over de zeventiende en achttiende eeuw). Zijn opus magnum is zijn grote biografie over Joannes Zwijsen, bisschop, 1794-1877. Jan Peijnenburg is sinds 1972 als priester werkzaam in het bejaardencentrum Zuiderschans in ’s-Hertogenbosch.